Η προίκα του 2004

Ο απολογισμός της ντροπής...
του Φίλίππου Συρίγου
Η «λίστα των ατιμασμένων» που δημοσίευσε χθες η «Ε», δηλαδή των Ελλήνων αθλητών στίβου που μετά το 2004 δέχτηκαν ποινές αποκλεισμού...

, είτε γιατί πιάστηκαν ντοπαρισμένοι είτε γιατί δεν τήρησαν τους κανόνες ελέγχου ντόπινγκ, αποτυπώνει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τα δεινά που προκάλεσαν στον ελληνικό αθλητισμό οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας.
ΚΑΙ η λίστα αυτή αποκτά εφιαλτικές διαστάσεις, αν ανατρέξει κανείς στους ατιμασμένους και άλλων αθλημάτων, όπως, για παράδειγμα, η άρση βαρών (με όλη την εθνική ομάδα της λερωμένη το 2007) και η κολύμβηση.
ΟΠΩΣ αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς, η «προίκα» που επιφύλαξε το 2004 στην Ελλάδα, δεν έχει να κάνει μόνο με άχρηστες αθλητικές εγκαταστάσεις και γενικότερα ένα χρέος που αποτελεί ξεχωριστό, λίαν σημαντικό, κεφάλαιο μέσα στο όλο τερατώδες χρέος, που εν ονόματί του, σήμερα, σαρώνονται τα πάντα, αλλά και με το ηθικό μέρος του αθλητισμού, με το οποίο βεβαίως κανείς δεν ασχολείται...
ΑΥΤΟ που θέλω να πω είναι ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας τελικά δεν συνέβαλαν στο ωραίο και το ευγενές, όπως από πονηριά, ή και βλακεία, υπόσχονταν οι κάθε λογής εμπλεκόμενοι, αλλά αντίθετα προώθησαν με τον αποτελεσματικότερο τρόπο τη διαχρονική «ιδεολογία» της ντόπας, που είναι άμεσα συνδεδεμένη με εκείνη της λαμογιάς και της αρπαχτής.
ΚΑΙ όλα αυτά γιατί επικράτησε η άποψη, την οποία η ίδια η ΔΟΕ μάς υπαγόρευε, ότι η επιτυχία των Αγώνων δεν θα ήταν ολοκληρωμένη αν περιοριζόταν μόνο στο οργανωτικό τους μέρος. Χρειάζονταν και μετάλλια, νίκες και ρεκόρ, που όλοι πια τώρα ξέρουν πώς επιτυγχάνονται.
ΜΕΣΑ σ' αυτό το κλίμα βρήκαν προνομιακό πεδίο δράσης οι σαλταδόροι και οι κακοποιοί του αθλητισμού, που έβαλαν μπροστά τα σχέδιά τους, με εξασφαλισμένη κάλυψη, μια και ο στόχος είχε να κάνει με το... μεγαλείο της νεότερης Ελλάδας, που τελικά (όμως...) κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος.
ΚΑΛΑ πληροφορημένα πρόσωπα επιμένουν ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης παρέλαβε και φυσικά ευλόγησε το κεντρικό σχέδιο δράσης για την κατάκτηση όσο το δυνατόν περισσότερων μεταλλίων. Και γι' αυτό, ακριβώς, κάποιοι αθλητές και προπονητές, που με τη συμπεριφορά τους εξευτέλισαν, κατόπιν, τη χώρα, μιλάνε μέχρι και σήμερα για υψηλά ιστάμενους που τις δύσκολες ώρες άλλαξαν τροπάριο...
ΑΥΤΗ όμως είναι μια ιστορία, η διερεύνηση της οποίας δεν γίνεται με μισόλογα και υπαινιγμούς. Χρειάζεται πρώτα απ' όλα να σπάσει η «ομερτά» και αυτοί που θεωρούν εαυτούς ως θύματα, να μιλήσουν καθαρά και ξάστερα, χωρίς να υπολογίζουν γαλόνια και συντάξεις.



http://e-parembasis.blogspot.com/2011/03/2004.html